Τί βλέπω όταν τα παιδιά παίζουν;

Πολλές φορές οι ενήλικες, εκπαιδευτικοί και μη, αγωνιούμε να προσφέρουμε στα παιδιά άφθονες οργανωμένες δραστηριότητες, παιδαγωγικό υλικό και γενικά, τρόπους να τα απασχολούμε δημιουργικά. Φυσικά, δεν αμφισβητούμε την αναγκαιότητα τα παιδιά να λαμβάνουν ερεθίσματα που τα βοηθούν να εξελιχθούν γνωστικά, κοινωνικά και συναισθηματικά. Στην προσπάθειά μας, όμως αυτή συχνά παραγκωνίζουμε τη σπουδαιότητα της αλληλεπίδρασης και του ελεύθερου παιχνιδιού. Τί συμβαίνει όταν τα παιδιά “απλώς παίζουν”;

Στην πραγματικότητα οι ενήλικες πιστεύουμε οτι τα παιδιά “απλώς” παίζουν. Για τα παιδιά δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Έρχονται σε επαφή με τους κοινωνικούς κανόνες και κώδικες της ηλικίας τους, αναπαράγουν συμπεριφορές που έχουν αφομοιώσει, μαθαίνουν να αποδέχονται ήττες και νίκες, υφίστανται κριτική ή επιβραβεύονται από τους συνομηλίκους τους. Με λίγα λόγια, έρχονται σε επαφή με την πραγματική κοινωνική ζωή.

Χρήσιμο θα ήταν, λοιπόν, να βρούμε χρόνο να παρατηρήσουμε τη συμπεριφορά του παιδιού στο παιχνίδι και να αντισταθούμε στον πειρασμό να παρέμβουμε και να “διδάξουμε”, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή. Είναι βέβαιο πως, αν δώσουμε χώρο, μάλλον εμείς θα διδαχθούμε.